Czekolada w służbie Najjaśniejszego Pana. Pewnego, najprawdopodobniej pięknego dnia 1832 roku – austriacki książę Metternich postanowił wyprawić niezapomniane przyjęcie. Aby olśnić swoich gości – wydał kucharzom rozkaz przygotowania nowego deseru, który sprostałby wymaganiom wyrafinowanych, arystokratycznych podniebień.
Czarnolas Mistrza Kochanowskiego? Treny, fraszki, pieśni i legendarna lipa. Niemiecki, czarny las? Likier wiśniowy i dużo prawdziwej, bitej śmietany! Bo jeśli czarnoleskim światem literatury zawładną polski, renesansowy poeta, to w Czarnym Lesie cukiernictwa – liczy się tylko „ON”! I jeśli kwestię wątpliwej urody niemieckich kobiet możemy z czystym sumieniem pominąć politycznie poprawnym milczeniem, to urokowi Schwarzwälder Kirschtorte nikt się nie oprze.
Wykwintne desery przeżywają rozkwit popularności. Z jednej strony sprawia to dostępność najlepszych składników, z drugiej – twórcze upodobanie do wyszukiwania i urozmaicania istniejących potraw. Desery dają duże pole do popisu jeśli chodzi o ich tworzenie, dlatego w ich stronę zwraca się zainteresowanie szefów kuchni jak i amatorów. Desery podaję się po posiłku, jako uzupełnienie całości serwowanego dania. Dziś trudno sobie wyobrazić obiad bez deseru, jednak nie zawsze tak było.
Podsmażony na patelni cukier tworzy twardy, chrupiący, lekko gorzki karmel. „Zjawisko” fajne, ale samo w sobie – nudne. Ale ponad 300 lat temu, Francoise Massialot w wydanej w 1691 roku książce „Cuisinier Roial et Bourgeois”, jako pierwszy podał recepturę na to, jak pod warstwą ciepłego, spieczonego cukru umieścić jedwabisty, gładki, pyszny krem.
