Zespół Aspergera ZA, (ang. Asperger Syndrome, AS) to zaburzenie rozwojowe znajdujące się w szeroko rozumianym spektrum autyzmu. Cierpi na nie ok. 3 osób na 1000 w populacji. Diagnozowane jest przede wszystkim u chłopców i mężczyzn (do 80 % stwierdzonych przypadków). Nazwa zespołu pochodzi od nazwiska austriackiego uczonego Hansa Aspergera który opisał go w 1944r. Po raz pierwszy nazwano tak to zaburzenie w 1981 (Lorna Wing).
Zespół Aspergera należy do spektrum autyzmu. Między nim a autyzmem nie ma jednak płynnej granicy. Główna różnica polega na tym, że osoba z ZA nie wykazuje większych problemów z rozwojem mowy. Może jednak wysławiać językiem nie odpowiednim dla swojego wieku, sztywnym, formalnym lub udziwnionym. Często świetnie posługuje się słownictwem fachowym. Opanowanie mowy i pisma służy osobie z zespołem Aspergera do zdobywania bardzo szczegółowej wiedzy w wąskiej dziedzinie i do kompulsywnego (wynikającego z wewnętrznego przymusu) dzielenia się nią z otoczeniem. Osoba z Apergerem bardzo pragnie nawiązania bliskich relacji z innymi ludźmi, tylko nie potrafi do nich doprowadzić i przeżywa frustrację nie potrafiąc zrozumieć przyczyn niepowodzenia. Osoba autystyczna przeciwnie –wycofuje się i unika kontaktu.
Spektrum autyzmu, wykres wikipedia
Istotą zaburzenia jest niezdolność do empatii połączona z wysoką inteligencja. Osoba z ZA nie potrafi, pomimo szczerych chęci i podejmowanego wysiłku, odpowiednio znaleźć się w grupie rówieśniczej. Nie wyczuwa kontekstów sytuacji, nie czyta między wierszami, jest bardzo dosłowna. Brak zdolności do nawiązywania kontaktu niewerbalnego połączony z niekontrolowanym dzieleniem się szczegółową wiedzą odstrasza inne osoby. Codziennością dla takiej osoby są gafy i niezręczne dla otoczenia sytuacje. W związku z tymi problemami nie lubi ona angażować się na forum grupy, woli samotność lub kontakty indywidualne. Obawia się kontaktu wzrokowego, ponieważ go nie rozumie, nie czyta z wyrazu oczu.
Mocną stroną osób z ZA jest wysoka inteligencja oraz zdolność do gromadzenia i porządkowania wiedzy. Wyżywają się one w zainteresowaniach komunikacją miejska, koleją, modelarstwem i kolekcjonowaniem. Szczególna domena ich zainteresowań są komputery. Największe kariery tych osób są związane z ta branżą, czego przykładem jest Bill Gates, założyciel Microsoftu i Steve Jobs z Apple. Zainteresowanie może mieć jednak charakter obsesyjny i działać destrukcyjnie na życie osoby, odciągając ją od nauki, pracy lub relacji z ludźmi.
Diagnozowanie Zespołu Aspergera opiera się na kilku kryteriów. Najpopularniejsze jest sześć kryteriów diagnostycznych Gillbergów:
O występowaniu Zespołu Aspergera świadczy stwierdzenie co najmniej trzech z sześciu wymienionych kryteriów.
Terapia Aspergera musi przebiegać we współpracy z środowiskiem życia danej osoby – z rodziną, szkołą, grupa zainteresowań. Środowisko musi zaakceptować i zrozumieć istotę zaburzenia. Kluczowe jest, jak i w innych zaburzeniach, podejście osoby podlegającej terapii. Bez jej zaangażowania terapia nie przyniesie oczekiwanych skutków.
Tony Attwood, „Zespół Aspergera. Poradnik dla rodziców i profesjonalistów.” (ang. org. „Asperger’s syndrome. A guide for parents and professionals.”), ISBN 83-7298-991-
Fachowy wpis. Brakuje mi w nim podkreślenia, że osoby z Zespołem Aspergera są niezbędne w populacji. Ich odmienne spojrzenie pozwala na progress w wielu dziedzinach, w których szarzy obywatele są bezradni.
To właśnie w dominującej w teraźniejszej epoce dziedzinie informatyki dają oni światło prawdziwego postępu.
Fajną historię osoby z zespołem aspergera znalazłam na stronie polskiego radia: historia Kuby z Zespołem Aspergera.
Pokazuje ona, jak zaangażowanie kochającej matki pozwala na domowa terapie tego zespołu.