Wykwintne desery przeżywają rozkwit popularności. Z jednej strony sprawia to dostępność najlepszych składników, z drugiej – twórcze upodobanie do wyszukiwania i urozmaicania istniejących potraw. Desery dają duże pole do popisu jeśli chodzi o ich tworzenie, dlatego w ich stronę zwraca się zainteresowanie szefów kuchni jak i amatorów. Desery podaję się po posiłku, jako uzupełnienie całości serwowanego dania. Dziś trudno sobie wyobrazić obiad bez deseru, jednak nie zawsze tak było.
Pierwszymi deserami w dziejach ludzkości były owoce świeże i suszone. Na początku właśnie nimi się zachwycano. W krajach orientalnych do słodzenia stosunkowo wcześnie zaczęto używać soku z trzciny cukrowej, zaś w Europie prawdopodobnie miodu podbieranego dzikim pszczołą. Wtedy dopiero zaczęto wymyślać pierwsze desery. Rzymianie lubowali się w budyniach, kremach i naleśnikach. Średniowieczni rycerze krzyżowi poznali w krajach arabskich, oprócz znanego tam od dawna cukru trzcinowego, także sorbet i słodkie galaretki owocowe. Odkrycie Nowego Świata zaowocowało wprowadzeniem do kuchni tak znanych obecnie składników jak kakao czy wanilia.
© Serhiy Shullye – Fotolia.com
W późniejszych czasach organizatorzy wystawnych uczt używali, niezwykle drogiego wówczas cukru – do słodzenia dań, gdy chcieli okazać swoim gościom szacunek. Oznaczało to także bogactwo i dostatek. Stąd przysłowie: „nawet król łyżkami cukru nie je”. Cukier wytwarzano wtedy wyłącznie z trzciny cukrowej. W miarę rozwoju koloni, zamorskie plantacje trzciny cukrowej stawały się świetnym źródłem dochodu. Kto miał taka plantację był bogaty i ceniony w okolicy.
Prawdziwe złote czasy dla deserów rozpoczęły się jednak dopiero w XIX wieku, wraz z wprowadzeniem do uprawy buraka cukrowego i rozwojem przemysłu cukrowniczego w Europie.
Cukiernicy wypróbowali wszystko, co tylko można uznać za deser: musy, naleśniki, szarlotki, kremy, torty, biszkopty, suflety i bomby lodowe. Zupełnie nowe desery właściwi już się nie pojawiają. Jedno co możemy zrobić, to wymyślać nowe kombinacje owocowe i korzenne, zmieniać proporcje, doprowadzać do perfekcji sztukę wykonywania deserów.
Warto wspomnieć, że cukier z buraków zawdzięczamy blokadzie kontynentalnej wprowadzonej przez brytoli. Kontynent pozbawiony dostaw cukru z trzciny cukrowej z Karaibów uratował dopiero Cesarz Francuzów, Napoleon Bonaparte, który zainicjował badania prowadzące do opracowanie sposobu pozyskiwania cukru z buraka.